ΠΑΓΚΌΣΜΙΑ ΑΓΩΝΙΆ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΊΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Η Παγκόσμια Ημέρα Αποδημητικών Πτηνών

Η Παγκόσμια Ημέρα Αποδημητικών Πτηνών (Word Migratory Bird Day) γιορτάζεται δύο φορές κάθε χρόνο: το δεύτερο Σάββατο του Μαΐου και το δεύτερο Σάββατο του Οκτωβρίου.

Η Γιορτή των Πουλιών σηματοδοτεί την κορύφωση της εαρινής μετανάστευσης, με εκατομμύρια πουλιά να ταξιδεύουν προς τις περιοχές όπου θα περάσουν το καλοκαίρι στη Μεσόγειο και το Βόρειο Ημισφαίριο. Η Ελλάδα βρίσκεται πάνω σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι μετανάστευσης και για τον λόγο υπάρχει ανάγκη προστασίας των μεταναστευτικών πουλιών, των μεταναστευτικών τους διαδρομών και των βιοτόπων όπου σταθμεύουν για να τραφούν και να ξεκουραστούν, ώστε να συνεχίσουν το μακρύ και δύσκολο ταξίδι τους.

ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΆΛΛΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

ΤΑ ΖΩΑ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΊΣΤΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ

ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ // ΓΑΤΑ //

ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΑ ΖΩΑ ΑΝΘΡΩΠΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΑ ΖΩΑ

Φίλε όταν ανοίξεις τη σελίδα μας θέλω να καταλάβεις
ότι το blog ΤΑ ΖΏΑ ΕΙΝΑΙ ΦΊΛΟΙ ΜΑΣ προσπαθεί
να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες ώστε να  έρθουν
κοντά στα ζώα ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά που έχουν
ανάγκη  από τρυφερότητα πρέπει να δώσουμε  την
ευκαιρία στους ανθρώπους να γνωρίσουν τα υπέροχα
 αυτά πλάσματα με τα τρυφερά μάτια που μονά γυρίζουν
 στο δρόμο χωρίς τροφή και νερό και πέφτουν θύματα
των  βασανιστών που συνεχίζουν να θανατώνουν χωρίς
 τιμωρία τα υπέροχα αυτά πλάσματα γίνε και εσύ φίλος
και  υπερασπιστής των  ζώων είναι δείγμα πολιτισμού
και ανθρωπιάς υπάρχει ένα τεράστιο κίνημα για την αγάπη
και την φροντίδα των ζώων και είναι σίγουρο ότι τα ζώα
έχουν φανατικούς  υπερασπιστές κάνε ένα ζώο χαρούμενο
 έλα μαζί μας στον αγώνα για την φροντίδα και προστασία
των αδέσποτων φίλων μας υιοθέτησε ένα ζώο  μπορείς
Ανουσάκη   Ελένη  Αθήνα  2019 Ελλάδα

ΑΝΟΥΣΑΚΗ ΕΛΕΝΗ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΈΩΣΗ

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΠΟΛΕΜΗ ΤΑ ΖΩΑ

Ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα· μην τάχα σαν εμένα, κι εκείνα δεν πονούν; Θα τα χαϊδεύω πάντα, προστάτης τους θα γίνω. Ποτέ δεν θα τ’ αφήνω στους δρόμους να πεινούν. Aν δεν μιλούν κι εκείνα κι ο λόγος αν τους λείπει, μήπως δεν νιώθουν λύπη, δεν νιώθουν και χαρά; Μήπως καρδιά δεν έχουν, στα στήθη τους κρυμμένη, που τη χαρά προσμένει κι αγάπη λαχταρά; Aκόμα κι όταν βλέπω πως τα παιδεύουν άλλοι, εγώ θα τρέχω πάλι με θάρρος σταθερό, θα προσπαθώ με χάδια τον πόνο τους να γιάνω, κι ό,τι μπορώ θα κάνω να τα παρηγορώ.